" Dit zijn zeer woelige tijden. Extremisme sluipt als een gif in onze maatschappij.

In WOI wisten mensen nog wie hun tegenstanders waren. Het was een oorlog om grenzen. En voor de eerste keer werden massavernietigingswapens gebruikt.

WOII was een oorlog om geografische en ideologische uitbreiding. Mensen wisten niet altijd meer zo goed of hun buur hun veiligheid voorop had staan of de ideologie van de invaller genegen was.

Wat er nu gaande is van infiltratie aan extremisme in het Midden-Oosten en het Westen is een zuiver ideologische poging tot overheersing.


Wat die momenten in de geschiedenis typeert is een technologie die beschikbaar komt maar evenzeer gaat die technologie gepaard met het ontzettend beschamend onvermogen van de mensheid om daar mee om te gaan.

De gevolgen daarvan zijn desastreus.

Doorheen de geschiedenis en tot op heden kan je de slachtoffers tellen die die strijden hebben gemaakt. De lichamen kunnen geteld worden. Alleen de nabestaanden zijn onzichtbaar voor ons.

Waar de agressie, het onheil, en de aanslag op je mens-zijn vandaan zou gaan komen kon je nog enigzins inschatten. En de diegene die je integriteit ging aantasten had een duidelijk gezicht, een duidelijk profiel. Hij kleedde er zich zelfs op om je er te van vergewissen dat hij diegene was die erop uit was je te schaden. Je kon je een idee vormen van waar het zou gaan komen.

Maar dezer dagen is er heel ander gif dat onze maatschappij is ingeslopen. En al heeft het Westen zo stilaan geleerd om geen oorlog meer te voeren, lijdt het zo mogelijk nog veel meer aan een kanker dat het van binnenuit aanvreet. En het allerergste hierbij is dat diegene die de integriteit van de ander aantast zich absoluut niet aan die ander kenbaar maakt, maar het masker van vertrouwdheid, betrouwbaarheid en zelfs 'liefde' draagt. Het komt zelfs voort van diegene die men eigenlijk het allermeest zou moeten kunnen vertrouwen.

Van diegene die men het allerliefste ziet, namelijk de geliefde.

De technologieën van de laatste decennia hebben een vrijheid en mogelijkheden gecreëerd waar miljoenen mensen nog niet de zelfbeheersing voor hebben om ermee om te gaan.

Ze heeft miljoenen slachtoffers, die getekend zijn voor de rest van hun leven, helpen maken.

Mensen worden gekwetst tot in het diepste van hun ziel en verliezen hun vertrouwen in die mensen die ze het meest zouden moeten kunnen liefhebben, zonder zich zorgen te maken om in dat vertrouwen geschaad te worden.

Die slachtoffers zijn niet te tellen, en ze vertonen geen fysieke verwondingen. Ze lopen nog gewoon rond tussen ons.
Maar vanbinnen zijn ze hol, leeggehaald als een prooi door het roofdier dat op haar op de loer lag. Ze zijn ontdaan van hun meest diepmenselijke gevoelens.

Die epidemie is zo mogelijk de meest schadelijke voor onze samenleving, want ze neemt slachtoffers in datgene wat de basis zou moeten zijn van die samenleving : het gezin, de relatie.

Er zijn zelfs mensen en bedrijven die geld verdienen aan het helpen maken van die slachtoffers...

Die epidemie is overspel.

Het treft miljoenen mensen en er bestaat geen vaccin voor, geen remedie. Al wat ze kunnen doen is het ondergaan en hopen dat ooit de onzichtbare wonden stilletjesaan gaan genezen en dat het littekenweefsel niet zo hard zal zijn dat ze vergeten dat ze mens zijn.

Op energetisch vlak zijn de verminkingen afschuwelijk. Maar dat is niet de waarneming van de daders. Laat staan dat het hun bekommernis zou zijn. Het is hen om de volgende verovering te doen.

Een aanzienlijk deel van de mensheid is zich verloren op dat vlak. Want eer je zo ver gaat heb je al veel van je waarachtigheid en waardigheid als mens afgestaan in ruil voor oppervlakkig fysiek genot.

Diegene die het pleegt geniet voor even. Het slachtoffer lijdt voor jaren...

Voor sommigen is de pijn van het lijden zo erg dat ze het leven niet meer aankunnen. Anderen verliezen zichzelf door de pijn en verlies van vertrouwen en worden dader op hun beurt.

Deze epidemie hakt wreed om zich heen.

Mensen hun waardigheid wordt zwaar aangetast en het is een enorm zware beproeving om nog aan jezelf te kunnen blijven vasthouden.

Slachtoffers dienen vooral aan zichzelf te kunnen blijven vasthouden. Daders zouden zichzelf dienen te vinden.

Maar vanuit welk standpunt je het ook bekijkt, het is Liefde dat daarbij centraal staat. Voor de ene om het vooral niet los te laten, vooral voor zichzelf.

Voor de ander de hoop dat ze het ooit mogen vinden en van daaruit de kleinheid van hun daden zouden kunnen gaan aanschouwen.

Je kan daar zeer veel over schrijven. Slachtoffers willen dat vaak liefst zoveel mogelijk lezen, om herkenning en erkenning van hun pijn te vinden.

Daders willen dat zo weinig mogelijk, want hun evenbeeld in de spiegel is te confronterend daarvoor.

Poëzie, al vind ik dat woord voor dit gegeven echt niet op zijn plaats, is iets wat mensen zeer snel zeer sterk kan aangrijpen.
Daarom heb ik voor dit gegeven een gedicht geschreven opdat slachtoffers hun Liefde niet zouden loslaten en daders ze zouden mogen vinden.

Als ik met dit gedicht één persoon kan helpen trouw te blijven aan zichzelf, en de Liefde die hij of zij is, of kan helpen zichzelf te vinden waardoor die de rol van dader van zich afwerpt heb ik mijn doel ermee bereikt.
 
Dus als het je raakt, voel je dan zo vrij om het zoveel mogelijk te delen, opdat we een samenleving zouden krijgen waar de kern van ons mens zijn weer naar boven zou mogen komen. En dat is Liefde en respect...."

One heart,
time and time again
you tear it apart.

Fantasies and thoughts
invite you to the flow.
You want to follow them,
you have to go.

You are not yet strong.
Don't feel that it is so wrong.

They make you burn,
but not in your heart.
That, you left with me,
forgot it in your new start.

It's all in your mind.
Another adventure,
another one of the same kind.

You leave me
with a horrible pain.
Again and again.

After a while you come to realize
that your new start,
was one,
away from your heart.

For a moment
you see it clear:
It's with me
you want to be so near.

Then I open my arms,
and my heart again,
for you and your charms.
One Heart.

But my Real Love,
is so great
that it makes you
afraid.

You still don't know
that your Heart,
is being found
by saying 'No' to the flow.

And then :
One Heart,
but time and time again
you tear it apart...

I need to be strong
keeping stuck to my and your Heart.
No matter of right or wrong.
It's just where I belong.

When will you face
all of your fears,
accept your own Heart,
your own Real Love,
so I can wipe, forever,
all of my tears.

When will you know
that Real Love is being found
by saying 'No' to the flow?


Marc Van Dijck